Bugün eski resimlere bakarken hayatım film gibi gözümün önünden geçti. Her yaşanmışlık hem dün gibi hem de sanki çok eski hiç yaşanmamış gibi garip, güzel , nostalji dolu bir duygu. Beni en çok babamın ve dedemin olduğu fotoğraflar etkiler çünkü ikisi de hayatta değiller. Dedem benim hayatımda çok önemli bir yer tutar. Küçükken o günkü şartlarda anneannem ve dedemle çok kaldım. anneannemi ben çok küçükken erken kaybettik. Dedem bizimle birlikte yaşamaya başladı ve ben yirmi yaşındayken rahmetlik oldu. Ben dedemin seçilmiş ve en gözde torunuydum. Dedemle çok anılarımız var ve bana hayatta çok şey kattı.
Her çocuk anne baba sevgisiyle büyür ben bu açıdan çok şanslıydım annem de babam da çok anlayışlı,sevgi dolu ve ablamla benim fikirlerime her zaman saygı duyup önem veren kişilerdi ama ekstra böyle bir dede tarafından sevilmek inanın çok güzel tarif edilemez. Ailede ablamla bana sinirlendikleri tek konu arkadaşlarımızla kavga ettiğimiz zamandı. Arkadaşlarımızla küsmememizi, barışmamız gerektiğini ve arkadaşlığın önemini anlatırlardı.
Meslek seçimimize hiç karışmadılar. Hatta seçtiğimiz mesleklere saygı duyup teşvik ettiler. Benim hayalim laboratuvarda çalışmaktı bu yüzden üniversitede biyokimya eğitimi aldım. Ben liseden mezun olduğum yıl Türkiye 'de üç okulda bu bölüm vardı ve bir tek bu üçünü yazdım. Başka bir bölüm yazmadım çünkü sevmedigim bir mesleği yapamazdım. Ve yazdığım üç yerden istediğim okulu kazandım. Sonra üniversitede tahsilim sona erince, mezuniyet sonrasında Dr. Akçiçek Hastanesine girip laboratuvarda çalışacağım diyordum hayalim gerçek oldu ve oraya da girip çalıştım. Sevdiğim işi istediğim yerde yapıyordum. Her gün işe mutlu gidiyordum. Sonrasında da ne istediysem oldu. Çünkü ben hep hayallerimin peşinden gittim. Ve tüm bunlar benim ailemin bana destek olmasından dolayı oldu.
İnsanın seçeceği meslek çok önemlidir, sevmesi istemesi gerekir. O yüzden çocuklarımızı yönlendirmeyelim kendi yapacakları meslekleri kendilerinin seçmesine imkan verelim. Kendi istediğimiz mesleği onlara empoze etmeyelim. Bu mesleği onlar yapacak onların sevmesi gerekir. Sevmediği bir bölüm okumak onlara işkence olur. İşe isteyerek severek gitmeliler böylece başarılı ve mutlu olurlar. Benim çocuklarım da kendi kararlarını verdiler ben de onlara tamam dedim ve destek oldum.
Bu hayat onların, gelecek onların bize onlara destek olmak düşer. Aile olmanın gerekleri her zaman geleceğe faydalı evlatlar yetiştirebilmektir. Geçirdiğimiz bu salgın dönemi belkide bizleri evde kendimizle konuşmaya sevketti ve eski günlerimize götürüp duygusallaştırdı. Anılarımızı hayatın bu gününe taşıdı. Sanırım hepiniz aynı hissiyatı yaşıyorsunuz. Bekleyişteki huzuru bu şekilde buluyorsunuz. Mutlu günlerimizde hayallerimiz var olsun sevgi ise kalbimizde yaşasın. Hayat buna değer...
